Suffie

Zeg nou zelf…? Wie begint er in deze tijden nog een weblog? Het hele internet staat er vol mee en de ene weblog bevat nog meer non-informatie dan de andere. Suffie moet zijn naam wel ernstig eer willen aandoen om nog zoiets op te starten…

Dat klopt…

Ernstig opgestookt door verschillende reagenten op de weblog van Electric Luna, die vonden dat Suffie’s reacties daar de inhoud van de loghoudster zelf dreigden te overspoelen, is Suffie er toch eentje begonnen.

Niet dat Suffie zich beter voelt dan Luna, of dan wie dan ook. Maar gewoon, omdat het leuk is…

Enne…. natuurlijk mag je reageren…

Graag zelfs….!

(Even voor de goede orde…: bovenstaand stukje dateert van 13 januari 2002. Het schijnt dat ik dat had moeten vieren. Maar waarom…?)

Midden in de nacht wordt ik wakker als mijn lief zacht en teder, maar steeds nadrukkelijker door mijn haar kroelt. Mijn droom vervliegt, maar wel in een glimlach en ik hoor mij zelf een tevreden geluidje maken.

“Draai je eens om”, zegt mijn lief, verrassend zakelijk, “je snurkt!”

Een zweem van verkoudheid, allergie, of gewoon verslappende weefsels in mijn luchtwegen, ik weet niet wat het meest van invloed is, maar ik weet dat ik af en toe herrie maak. Toch ben ik ietwat ontgoocheld…

“Ik dacht dat je me gewoon lief vond” zeg ik zachtjes, terwijl ik me omdraai. Mijn lief antwoord niet, maar als ik op mijn andere zij lig voel ik dat ze nog minuten lang mijn haar streelt.

Op de parkeerplaats voor mijn deur zit Tamara in een kek en sportief koekblikautootje met haar minnaar te discussiëren over haar echtgenoot Omar, die een ernstig vermoeden lijkt te ontwikkelen dat ze al enige tijd frequent buiten de pot piest. Vriendlief beaamt het probleem, maar maakt zich geen al te grote zorgen omdat Omar het veel te druk heeft met zichzelf, daaronder begrepen zijn interesse voor Shelley die niet alleen Tamara’s beste vriendin is, maar ook volslagen immoreel en voorzien van een paar puike, aangemeten prammen.

Klikken voor meer!

Halverwege de maaltijd wenk ik de dame die mij m’n eten bracht. Als in een animatie, behorende bij een studie met betrekking tot ultieme perfectie in het menselijk bewegingsapparaat, komt ze mijn kant op.

Doet eens klikken!

De mens is van nature reizende. Dag in dag uit trekt hij in een loodrechte lijn door de vierde dimensie, zonder in te houden, zonder van zijn koers af te wijken. En gedurende deze reis wint hij aan wijsheid en kwaliteit, betalend met zijn jeugd en zijn kracht. De man rijpt ten faveure van zijn omgeving, die kracht en warmte aan hem ontleent, maar tevens moet toezien dat zijn krachten vanaf de top van zijn wasdom beginnen af te nemen, zoals de fijnste druiven hun beste wijn leveren als ze beginnen te rimpelen. Voor vrouwen bestaat een dergelijk proces, maar een uiteenzetting daarvan op het internet zou rieken naar het verduisteren van bandbreedte.

Klikkerdeklak

Onlangs las ik ergens iets over een onderzoek, waarvan de uitkomst mij wel raakte: Als mensen zonder aanwijsbare medische noodzaak plotseling aan hun conditie gaan werken en afvallen is dat vaak een indicatie dat zij op het punt staan een nieuwe of buitenechtelijke relatie aan te gaan. Dat is natuurlijk geen hogere wiskunde, wie een nieuw kippetje of haantje aan de haak slaat zal wel eerst zijn marktwaarde op niveau moeten brengen om de kans van slagen te optimaliseren.

Klik dan!

Als ik uitstap en richting betaalautomaat loop, komt mij over het parkeerterrein een uiterst prettig ogende dame tegemoet, haar rokje demonstratief wapperend om haar lange benen. Als ze me op een paar passen genaderd is, kijkt ze me opvallend samenzweerderig aan. Ik probeer zonder te kwijlen terug te lachen, hetgeen me maar net lukt.

Klikkerdeklik

De psychologe die mij enige tijd geleden behandelde vanwege een achtergebleven brok verleden tussen mijn oren noemde mij ‘licht ontvlambaar’ toen we het hadden over mijn gewoonte om op de verkeerde momenten en in de verkeerde situaties verliefd te worden op de verkeerde vrouwen. Zij vond dat die gewoonte een contra-indicatie was voor een stabiel gezinsleven, iets waar ik ondertussen net bezig was achter te komen.

Doe klikken!

Haar naam was anders, maar in dit verhaal heet ze Lenneke. In die dagen bracht ze me het hoofd op hol met haar uiterst prettige figuurtje, haar ongelooflijke bips en haar onweerstaanbare sproetenkop met donkere lokken, staalblauwe ogen die altijd lachten en een glimlach waar je de krant bij kon lezen. Bovendien was ze bijzonder aardig, altijd vrolijk, grappig en hadden we een een duidelijke klik. Ik wilde bij haar zijn. Ik wilde er wonen.

Leest verder

Mijn lief heeft twee belangrijke passies, naast die voor kerstversiering en wat dingetjes die voor trouwe bezoekers van dit weblog als bekend worden geacht. Allereerst onze tuin. Deze is smaakvol en in perfecte balans beplant, functioneel en economisch ingedeeld en volledig geschikt gemaakt voor alle soorten van ontspanning, recreatie, bezoek, seks, culinaire verpozing en andere situaties waarin de scheidslijn daartussen wat minder helder is.

Verder lezen