Terwijl ik mijn bestelling doorgeef aan de jongen met het schort, steekt ze met gejaagde bewegingen een sigaret op. Ik luister naar de muziek en glimlach af en toe naar haar. Robert Palmer, denk ik. Hoe verzinnen ze het. Een gedeelte van de muziek gaat verloren in het gesis van de koffiemachine. Jammer.

Als de koffie wordt gebracht, steekt ze nog een sigaret op. "Druk hier", merkt ze op en neemt een lange haal. "Goed om weer eens samen te zijn" zeg ik. "Is te lang niet gebeurd en ik heb het gemist." Ze knikt beamend en blaast een lange sliert rook uit. "Gezellige tent, we hadden hier meer naar toe moeten gaan" merkt ze op en doet haar best om te glimlachen. Ik knik en neem een slok koffie.

Dan ineens is de knoop in mijn maag er weer en in een vlaag van besluitvaardigheid pak ik haar hand. "Lieverd, ik moet je wat vertellen." Ik merk dat mijn stem trilt en dat mijn koffie weigert omlaag te lopen. Tot mijn verbazing zie ik haar gezicht ontspannen en een flauwe glimlach verschijnt. "Dat weet ik" zegt ze kalm. Voor het eerst die avond kijkt ze me aan, met droeve ogen.

Robert Palmer is afgelopen.