Hoewel mijn therapeut een tamelijk strak schema voor mij in gedachten had, gebaseerd op kleine, overzienbare succeservaringen, heb ik gistermiddag geheel spontaan een enorme stap gezet in mijn queeste naar herdefini?ring van mijn Vakantiegevoel: Ik heb mijn werkmobieltje in het water gegooid!

Tijdens een kanotochtje met Kleine Suffie kreeg ik, wellicht onder invloed van het brandende zonlicht en de serene rust die op het zacht kabbelende water over mij heen zakte, plotsklaps de geest en bezorgde het ding in een opwelling een initi?el ongewild ballistisch zeemansgraf. Helem??l overwacht was deze actie overigens niet, in de afgelopen weken had ik reeds van diverse kanten suggesties ontvangen over het stiekem laten afzinken van de bewuste draadloze lultalie in achtereenvolgens de Kraaijenbergse Plassen, de Maas, het Sloterplas, het Gooimeer, het IJ en het stinkende slootje achter het huis van ??n van Kleine Suffies vriendinnetjes waar de laatste maanden zoveel kapotjes in drijven. Uiteindelijk is het dus het Almeerse Weerwater geworden, waar het onding een luid en voldaan uitklinkende 'ploemp' liet horen, daarbij nu eens zonder te worden onderbroken door het geluid van krijzende Bayliners, schuttende Duitse echtparen, grommende waterscooters en briesende wilde IJslandse paarden.

Twee kreten galmden na het gebeuren over het water: die van Kleine Suffie die in al zijn ontsteltenis meende dat ik de enige, werkende levenslijn met het vaste land definitief gekapt had, en mijn eigen onbedwingbare vreugdekreet, waarin een gevoel van totale bevrijding van alle kluisters, knelbanden, boeien, verplichtingen en verantwoordelijkheiden die mij in de afgelopen maanden geteisterd hadden te horen was. Nooit eerder had ik mij zo vrij gevoeld als in d?t ene, korte moment van overwinning....

Mijn therapeut was overigens een stuk minder enthousiast. Hij vond mijn daad onbezonnen, ondoordacht en veel te rigoreus. Maar daar had ik al een beetje mee gehouden.