Anderhalf jaar lang placht mijn collega G. 'smorgens met een luid en gemeend 'goemogge!' onze werkruimte te betreden, om vervolgens met een welgemikte schop onder zijn bureau ??n of ander stuk electronica te activeren, waarna weldadige, muzikale klanken de ochtend vulden. Onderzoek had mij ondertussen geleerd dat de bron van al deze cultuur, gezocht moest worden in een vage, vierhoekige vorm van waaruit een aantal heldere, rode oogjes in het donker opgloeiden.

Toen wij een week of drie geleden besloten het vage apparaat in het kader van een stukje herinrichting boven tafel te halen en bovenop ons bureau te plaatsen, bleken de lampje toe te behoren aan een eind jaren 70 stereoinstallatie, compleet met dito boxen en....een platenspeler!!

Sindsdien is het permanent feest op onze gang. Zowel collega G. als ik hebben namelijk nog een aardige lading grammofoonplaten staan uit onze jong-adolescente periode, tijdsdocumenten die met de komst van het digitale schijfje naar zolder verdwenen. Elke week maken we een selectie, die vervolgens dagelijks, tot groot ongenoegen van met name de wat oudere collega's, op schoolfeest-niveau worden. Dat collega G. en ik daarbij niet zelden luchtdrummend of molenwiekend op de bureaus worden aangetroffen, speelt met name een uitdrukkelijke rol bij de steeds groter wordende onlustgevoelens van onze geachte Chef Facilitaire Dienst.

Deze week kwamen in ieder geval voorbij: U2 (The Joshua Tree), Scritti Politti (Cupid & Psyche), Frampton Comes Alive, Stevie Winwood (Arc of a Diver), The Yes Album, Kate Bush (Hounds of Love) en Toto (Seven). Voor volgende week heeft Uwe 0597 in ieder geval gepland: The Who (Face Value), Prince (For You), Genesis (Seconds Out) en uit de nalatenschap van mijn ouders: Neerlands Hoop Express!

Ik verheug mij ineens verschrikkelijk op mijn eerste werkdag volgende week. Misschien een idee om mijn CD-collectie op vinyl te laten zetten? Dat kan namelijk, ziet u...