Vermoedelijk heeft ze er geen weet van, totaal geen idee wat ze bij mij teweeg brengt. Maar ik lig er wakker van. In het begin vond ik het prettig, de warmte, het contact en de intimiteit. Maar nu begint het me te benauwen. Ik mis de ruimte, de bewegingsvrijheid. Ik voel me opgesloten, bijna verstikt zelfs. Ik wil mijn eigen ding doen, maar kan het niet.

Ik lig op mijn rug en staar naar het donkere plafond. Ik moet iets doen, dit kan zo niet langer. Maar hoe breng ik het? Bot? Voorzichtig? Indirect? Subtiel? En hoe zou ze reageren? Zou ze boos zijn? Of verstoord? Zich afgewezen voelen? Of zou ze haar schouders ophalen en zich omdraaien?

Ik draai mijn hoofd naar haar toe en ga tot actie over. "Schat" fluister ik, "zou je je been van me af willen halen en op je eigen kant gaan liggen? Ik heb het bloedheet en lig op de rand van het bed." Uit het kussen naast me klinkt een onbestemd en nijdig gebrom op. Dan draait ze zich weg en schuift naar haar eigen plek. Het waterbed klotst even. Ik draai me om, zoek mijn plekje en val vrijwel onmiddellijk in slaap.

Zo doe je dat dus...