Suffie

Van die winkels waar je zelf je boodschappen mag scannen bij afzonderlijke “zelfscankassa’s” door de barcodes er tegen aan te drukken, zodat je met die paar spulletjes die je in je karretje hebt gelegd niet achterin de rij hoeft, maar lekker snel door kan lopen, wat in deze tijd best fijn is. Waar je ook van die laserscanners kan pakken om zelf je boodschappen te scannen zodat je met je volle kar aan de scankassa’s lekker snel kunt afrekenen en alle andere virushijgende boodschappenisten te snel af bent.

Klik hier

Voordat hij naar binnen ging zat hij zo’n tien minuten op de parkeerplaats in zijn auto’s, zijn handen met witte knokkels om zijn stuur geklemd. Toen haalde hij diep adem en liep naar binnen. Iemand met een oranje hesje, zijn gezicht bedekt, duwde hem een metalen kar toe die stonk naar desinfecterende middelen en uit een rek voorbij het klaphek trok hij snel een laserscanner.

verder lezen

De juffrouw die mijn coupé komt binnenstappen en, ondanks de vele lege plekken elders, naast me komt zitten wordt door mijn reptielenbrein en in samenspraak met mijn klieren binnen de seconde gerubriceerd onder de categorie ‘zou d’r doen’. Daarna neemt de beschaving het over: niet te jong, keurig verzorgd en een vlot pakje van dure snit. Iets in het management, schat ik zo in, maar geen hoogste baas.

Verder lezen

Tijdens één van de wekelijkse telefoongesprekken die ik voerde met mijn inmiddels overleden broer, ervoeren wij op een kwade dag beiden een totale cognitieve blokkade. Doorgaans behandelden wij in deze gesprekken verschillende onderwerpen waarin wij beiden belang stelden, zoals vrouwen, auto’s, muziek, seks, het na-oorlogse socialisme, haute cuisine, postmodernistische literatuur en tieten. Niet zelden leidden de door ons aangesneden kruisverbanden tussen de verschillende thema’s tot momenten van onvermoede diepzinnigheid. In dit geval liep het gesprek vast op een tamelijk alledaags, maar bijzonder ergerlijk verschijnsel: het niet op een naam of woord kunnen komen terwijl het op het puntje van je tong ligt.

Verder lezen

Er is beroering in de Blogsphere, het Huize Avondrood van de webloggers van het eerste uur. Een droeve gebeurtenis joeg de toenmalige weblogelite (ooit jong, brutaal en ambitieus maar nu wijs, verantwoord en aanhikkend tegen de komende middelbaarheid) bijeen in een warme opwelling van saamhorigheid. Er wordt niet alleen gesproken over nieuwe weblogmeetings, maar ook over de reanimatie van reeds lang off-line geraakte weblogs. Het her-log staat voor de deur.

Verder lezen

Met enige moeite til ik de tas vol legen wijnflessen vanuit de achterbak in mijn winkelwagentje. Eenmaal bij de glasbak aangekomen begin ik de flessen behendig, afwisselend met de linker- en rechterhand en razendsnel op kleur sorterend, in de juiste gaten te deponeren. Nog geen minuut later vouw ik de tas op en berg deze weer op in de achterbak.

Mijn nichtje kijkt me bewonderend aan. “Dat zag er uit alsof je het vaker doet” zegt ze.

“Ach” zeg ik achteloos, “kwestie van gewoon veel doen..”

Als ik met mijn karretje de supermarkt in loop vraag ik me ineens af of ik met dit soort uitspraken wel de juiste boodschap uitstraal….

Nog maar net had ik de bouwtekening van mijn nieuwe loungesetje op de tuintafel uitgevouwen of de deurbel ging. De deurbel in de late ochtend op een doordeweekse dag betekent meestal een postpakketje (vinden wij leuk) of de buurvrouw die een bij ons bezorgd postpakketje komt ophalen (vind ik ook leuk). Dat ik op zo’n moment nog wel eens in mijn onderbroek en een oud T-shirt loop dondert niet, de pakjesbezorger is ondertussen wel wat gewend en bij de buurvrouw heb ik aardig wat krediet opgebouwd. En dus liet ik de tekening op de tuintafel vallen, huppelde naar de voordeur en trok deze open.

Verder lezen

Midden in het centrum loop ik het meisje tegen het lijf waar ik op school jarenlang in stilte verliefd op was, maar die me nooit een blik waardig gunde. Vreemd genoeg herkent ze me nu wel.

Na een tamelijk algemeen ontmoetingsgesprekje kijkt ze me ineens scherp aan en zegt: ‘Weet je dat ik op school jarenlang stiekem verliefd op je ben geweest?’

‘Meen je dat nou?’

‘Ja echt, maar je hebt me nooit zien staan’

We besluiten eerst samen iets te drinken en dan op zoek te gaan naar een stevige boom en twee stukken touw.

Onlangs nam ik afscheid van Rob, in een grote kerk onder de rook van Amsterdam, die zo vol zat dat ik me ernstig afvroeg of iedereen wel voor dezelfde uitvaart kwam. De dienst ving aan met het ontsteken van de paaskaars, onder de stemmige klanken van klassieke rockmuziek. Daarna waaierde een lappendeken van mensen uit over de kerkvloer, een bonte afspiegeling van Rob’s kameleontische leven. Er waren yuppen, christenen, hipsters, kunstenaars, padvinders, zorgverleners en hippies. Het officiële deel werd afgesloten door Rob’s levenspartner, die na een langdurig meanderende lofzang op het leven een biodansgroep rond de kist leidde, onder de neuzige klanken van een volstrekt timbreloze Leonard Cohen.

verder lezen