Er is beroering in de Blogsphere, het Huize Avondrood van de webloggers van het eerste uur. Een droeve gebeurtenis joeg de toenmalige weblogelite (ooit jong, brutaal en ambitieus maar nu wijs, verantwoord en aanhikkend tegen de komende middelbaarheid) bijeen in een warme opwelling van saamhorigheid. Er wordt niet alleen gesproken over nieuwe weblogmeetings, maar ook over de reanimatie van reeds lang off-line geraakte weblogs. Het her-log staat voor de deur.

Lang geleden stopte ik met webloggen, een beslissing die een vuistgroot gat sloeg in mijn creatieve hart. Ik begon met het schrijven van verhaaltjes op het internet, maar werd al gauw door het oplichtende scherm opgezogen in een groots parallel universum, in een waanzinnige achtbaan die mij voerde over toppen van woest genot, hete seks en wilde hartstocht, maar ook door dalen van diepe wanhoop, verwoestende eenzaamheid en blindmakende angst. Net voordat ik mijn grip op de realiteit voorgoed dreigde te verliezen besefte ik mij dat er geen toekomst zat in een ontplofte fantasie, maar dat ik op eigen kracht weer kleur moest gaan brengen in de grauwe werkelijkheid die ik was ontvlucht.

Mijn zelfgekozen ballingschap duurde precies drie dagen. Een maand of wat daarna stopte ik echt, omdat ik er eigenlijk geen tijd meer voor had.

Maar het bloed kruipt, Mevrouw en Meneer. Het bloed kruipt…!