Voordat hij naar binnen ging zat hij zo’n tien minuten op de parkeerplaats in zijn auto’s, zijn handen met witte knokkels om zijn stuur geklemd. Toen haalde hij diep adem en liep naar binnen. Iemand met een oranje hesje, zijn gezicht bedekt, duwde hem een metalen kar toe die stonk naar desinfecterende middelen en uit een rek voorbij het klaphek trok hij snel een laserscanner.
Uiterst behoedzaam bewoog hij zich door de ruimte heen, spiedend en loerend. De kar als een schild voor zich uitduwend, laveerde hij doelgericht langs schappen en eilanden vol producten waarvan hij er vastberaden een flink aantal in zijn kar plaatste. Tegenliggers deinsden opzij voor hem, net als hij zelf ook voor hen wegdook. Woordeloos wisselden ze achterdochtige en soms zelf vijandige blikken uit. Slechts een enkeling wierp hem, voorzichtig glimlachend, een begrijpende blik toe.
Halverwege keek hij om zich heen, verlangend naar de vrolijke en vriendelijke ogen van de meisjes die de schappen vulden en het brood bakten. De ogen waren er wel, maar ze waren nu groot en angstig en draaiden weg als hij probeerde hun blik te vangen. Het deed hem pijn. In stilte liep hij verder en verzamelde zwijgend zijn buit. Het enige geluid dat hij leek te horen waren de piepjes van de scanner en als hij even stil stond rook hij de opdringerige walm van de alcohol die hij bij de ingang over zijn handen had gespoten.
Voorzichtig de plukjes mensen ontwijkend die zich in de gangpaden op elkaar hadden vastgelopen, wist hij uiteindelijk het op die wijze ontstane labyrint te beslechten en met een zucht van opluchting bereikte hij de beeldschermen waar hij de door hem gekochte goederen contactloos afrekende. Achter een enorm polycarbonaatscherm werd hij opgewacht door een meisje dat hem met grote bruine ogen en een onverwacht warme glimlach aankeek.
“Zegeltjes?” vroeg ze. Hij knikte. “En een boekje graag” voegde hij toe.
En toen kwam de glimlach. Net als vroeger.
Nou, wat erg!
Inderdaad!
Reageren! Ook net als vroeger!
Wat stom eigenlijk, want ik las je stukje, dacht; goh, we eindigen allebei met ‘net als vroeger’… wat leuk! En daarna klik ik gewoon weer vrolijk door, zonder een reactie achter te laten!
Schande… soms was vroeger alles beter, in ieder geval het reageergedrag van de lezers!
<3
Het was… Ik mis het interactieve…