De psychologe die mij enige tijd geleden behandelde vanwege een achtergebleven brok verleden tussen mijn oren noemde mij ‘licht ontvlambaar’ toen we het hadden over mijn gewoonte om op de verkeerde momenten en in de verkeerde situaties verliefd te worden op de verkeerde vrouwen. Zij vond dat die gewoonte een contra-indicatie was voor een stabiel gezinsleven, iets waar ik ondertussen net bezig was achter te komen.

Een exacte oorzaak kon ze niet vinden, maar in de sessies daarop spraken wij uitgebreid over zaken als onveilige hechting, verlatingsangst, bodemloosheid en een onevenwichtig zelfbeeld. Ik kreeg opdrachten om brieven aan mijzelf en mijn ouders te schrijven, de tijdslijn van mijn leven met een viltstift op een rol behang uit te zetten, mijn tenen te ontspannen en over vervelende voorvallen te spreken terwijl zij ritmisch met haar pen op tafel tikte.

Na een aardig aantal sessies begon ik zelfverzekerder en rustiger te worden. Ik ontspande, wist mijn dwangmatige behoefte aan hartstocht te beheersen en leerde te leven zonder de constante kick van dopamine en noradrenaline. Ik kwam terug op aarde en genoot weer van de warme gloed van het gezinsleven.

En mijn psychologe? Dankbaar als ik was stuurde ik haar afgelopen Valentijnsdag een enorme bos rode rozen en een uitnodiging voor een Moonlight Dinner Cruise, met aansluitende overnachting in een suite met bubbelbad.

Nooit meer wat van gehoord…