Midden in de nacht wordt ik wakker als mijn lief zacht en teder, maar steeds nadrukkelijker door mijn haar kroelt. Mijn droom vervliegt, maar wel in een glimlach en ik hoor mij zelf een tevreden geluidje maken.

“Draai je eens om”, zegt mijn lief, verrassend zakelijk, “je snurkt!”

Een zweem van verkoudheid, allergie, of gewoon verslappende weefsels in mijn luchtwegen, ik weet niet wat het meest van invloed is, maar ik weet dat ik af en toe herrie maak. Toch ben ik ietwat ontgoocheld…

“Ik dacht dat je me gewoon lief vond” zeg ik zachtjes, terwijl ik me omdraai. Mijn lief antwoord niet, maar als ik op mijn andere zij lig voel ik dat ze nog minuten lang mijn haar streelt.